ကၽြန္မ ရင္ေတြအရမ္းခုန္ေနတယ္။ေခြ်းေစးေတြျပန္ျပီးအသက္႐ႈေတာင္က်ပ္လာတယ္။ သမၺဳေဒၶဂါထာကိုလည္း ကေျပာင္း ကျပန္ အဖန္တလဲလဲ႐ြတ္မိေနတယ္။ လက္ေတြ၊ ဒူးေတြ ကလည္းနတ္ပူးေနသလို ျဖစ္ေနပါလား။ ငါ့ရဲ႕အားအင္ေတြလည္း ဘယ္ေရာက္သြား ကုန္ၿပီ လည္းငါ့ခႏၶာကိုယ္ကိုေတာင္ မထမ္းပိုးႏႈိင္ေတာ့ပါလား။ တစ္ ကိုယ္လံုးမွာ ပင့္ကူမွ်င္ေတြ အလူးလူးနဲ႕။ အေရးထဲ ေအာက္သက္ သက္ အနံ႕ဆိုးေတြနဲ႕ ဖုန္ေတြေၾကာင့္ ႏွာမ ေခ်မိေအာင္ ထိန္းေနရေသးတယ္။ မ်က္ေစ့ေတြလည္းျပာျပီး ဘာမွမျမင္ေတာ့ဘူး။ေျခသံေတြက နီးလာလိုက္ ေ၀းသြားလိုက္နဲ႕ ဘုရား...ဘုရား…တပည့္ေတာ္မကိုကယ္ေတာ္မူပါ ဘုရား။ ေျခသံေတြ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းသြား ျပီ……။ေတာ္ပါေသးရဲ႕ …ငါ့ကိုေတြ႕မသြားလို႕။ ဟယ္...ဒုကၡပဲ…စံဇာဏီဘိုရဲ႕ ယၾတာကိုလည္းမေခ်မိဘူး။ သူ႕ဆီ ဖုန္းဆက္လို႕လည္းမျဖစ္ဘူး ေလ။ ငါ့ကိုမျမင္ေအာင္ ကာထားတဲ့ ေသတၱာနဲ႕အ၀တ္အိတ္ေတြကို တြန္းဖယ္ၿပီး အတင္း ေျပး ထြက္သြား ခ်င္လိုက္တာ…။ မျဖစ္ေသးပါဘူး ၿငိိမ္ေနအံုးမွ။ (ခဏၾကာေသာ္) ေဟာ……ျပန္ေလွ်ာက္ လာတဲ့ ေျခသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားေနရျပန္ၿပီီ။ အဘြားနဲ႕သူတို႕စကားအေျခအ တင္ေျပာေနၾကတယ္။ မ်က္ေစ့ ကို စံုမိွတ္ထားၿပီးဘုရားသာ တ ေနလိုက္တယ္။ လူ႕ဘီလူးႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕မ်က္ႏွာတစ္ခု ကၽြန္မအနီး ဘြား ခနဲ ေပၚလာေသာအခါမွာေတာ ့ကၽြန္မလန္႕ၿပီး “ေအာင္မေလး” လို႕ေအာ္လိုက္မိတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ ကၽြန္မ ကိုယ္ေပၚကိုဓါတ္မီးေရာင္မ်ားလက္ကနဲထိုးက်လာပါေတာ့တယ္။ လူတစ္ ေယာက္က “ခုတင္ေအာက္ကေန ထြက္လာခဲ့”ဟုအသံနက္ႀကီး ျဖင့္ေအာ္လိုက္သံကို ခါးသီးစြာၾကား လိုက္ရေသာအခါ ကၽြန္မေခါင္း ထဲ အိုး ထိန္း စက္လို သြက္သြက္လည္ သြားေလ သည္။ ကၽြန္မဘ၀…ကၽြန္မကေလး… ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္ထား တဲ့သာယာခ်မ္း ေျမ့တဲ့မိသားစုဘ၀…လြတ္လပ္ၿပီး၊တရားမွ်တတဲ့ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံေတာ္သစ္္…အိုး...အားလံုးဟာပ်က္ဆီး
သြားပါၿပီလား……
(ခံစားတင္ျပသူ)
မင္းႏုိင္
No comments:
Post a Comment